Begin deze maand ben ik een paar dagen met  mijn oudste dochter in Londen. Een lang gekoesterde wens van haar en een cadeautje van ons voor het harde werken voor haar eindexamen.

Op de heenweg in het vliegtuig valt mijn oog op een interessant artikel van psycholoog Jeffrey Wijnberg met de titel “Bij naam”. Onderstaand citeer ik een stukje van zijn tekst:

Het hardop uitspreken van iemands naam is wellicht de meest nadrukkelijke manier om erkenning te geven. Iemand bij de naam noemen is synoniem met: ‘ik vind dat je er mag zijn’ of ‘ik ben blij dat je er bent’ en ‘ik ben er trots op dat ik je ken’.

Het zijn niet alleen kinderen die bevestiging nodig hebben. Ook volwassenen staan de trappelen om iets van applaus in ontvangst te nemen, simpelweg omdat ook zij willen voelen dat hun bestaan gerechtvaardigd is. Een kind kan de was doen.

https://www.psycholoogwijnberg.nl/media/columns-en-archief/bij-de-naam/

Eenmaal in Londen aangekomen, betreden we de winkelstraten van deze heerlijke stad. Omdat er in Nederland geen Victoria’s Secret is, staat deze winkel boven aan het lijstje van mijn dochter.  Natuurlijk ga ik mee; het is tenslotte haar feestje. En stiekem natuurlijk ook een beetje het mijne; welke vrouw wil er nu niet shoppen in het walhalla van de lingerie, beauty en accessoires. Het winkelpand is in de eerste aanblik al een lust voor het oog, om over de binnenkant van de winkel nog maar niet te spreken.

Er staat, een paar meter van de ingang, een medewerkster om de binnenkomende gasten te begroeten. Heb je een vraag aan haar, dan wijkt ze niet van haar plaats maar seint direct een collega in. Iedereen die binnenkomt heeft tenslotte recht op een welkom gevoel en oprecht geïnteresseerde begroeting. Instant prinsessengevoel, noem ik dat.

Nadat mijn dochter en ik lekker hebben rondgeneusd en ons hebben verlekkerd aan de prachtige winkel en collectie, worden we benaderd door een uitermate vriendelijke dame. Ze vraagt onze namen, begroet ons met onze naam en vertelt hoe ze heet: Ireen. Tijdens ons hele winkelbezoek staat ze voor ons klaar. Wow,  ik ben helemaal verkocht. Wat een dosis persoonlijke aandacht zeg, bijna koninklijk!

Wanneer we een half uur later zoekende zijn, duikt Ireen ineens weer op;  ze weet onze namen nog precies te noemen. Knap als je je bedenkt dat ze echt nog heel wat meer mensen in dat half uur te woord heeft gestaan.

Na ruim twee en half uur (ja, je leest het goed; en geloof me; we hadden met gemak nog een paar uur kunnen doorbrengen in deze snoepwinkel voor grote en kleinere meisjes), bereiken we, met behulp van de vriendelijke Ireen, eindelijk de kassa. De caissière neemt het stokje in perfectie van Ireen over. Ook zij spreekt ons met onze namen aan. Als ze bemerkt dat mijn dochter me dolenthousiast aankijkt omdat haar aankoop ingepakt wordt in een prachtige papieren roze/zwarte Victoria’s Secret tas, voegt ze, zonder te vragen maar met een vriendelijk knikje, een extra exemplaar voor mijn dochter toe.

We verlaten met een grote glimlach de winkel. Bij de uitgang  zegt mijn dochter: “ Wacht even mam, we lopen nog even naar Ireen toe om haar te bedanken. Ik vind haar zo ontzettend aardig, dat maak je lang niet overal mee”. En ik bedenk me, wanneer ik mijn dochter afscheid zie nemen van ‘haar’ Ireen, dat ze bij Victoria’s Secret precies aanvoelen waar Jeffrey Wijnberg over schrijft. Ze zijn blij dat je er bent. En wij? Wij zijn hierdoor ‘lifetime fan’ geworden.

Well done, Ireen!